Gedichten Serie Zwart

1000 Ongepolijste Zandkorrels

Ik ben als
vloeipapier,
drijvend op een onmetelijke oceaan.

Boven mij,
blauwzwarte zwaarte
met sporadisch een fonkeling.

Onder mij,
inktzwarte
vloeibare ongewisheid.

Mijn poriën
zuigen zich vol.
Mijn cellen worden zwart.
Ik verzadig,
word zwaarder
en zwaarder.

Genadeloos glij ik
zinkend naar
peilloze diepte.
Ik ontrafel
en val uiteen
in niet meer dan
1000 ongepolijste zandkorrels,
met alleen nog
het kloppen van mijn hart
als vertrouwenwekkende echo.

Crisis.
Crisis.
Crisis.
In een oorverdovende ruis
zwerft dit woord
bezwerend rond
in mijn brein.

Crisis.
Crisis.
Crisis.
Crisis.
Het zwelt aan.
Overstemt de ruis.
Mijn angst groeit.
Mijn angst verlamt.

Het zwervende woord
komt tot stilstand
en zet zit vast.
Het is er.

Crisis.

Dansend op de richel

Ik ben té.
Jij bent té,
dat gaat niet.

Als ik meer ben,
ben jij minder
en vice versa.

Ben ik dan
mijzelf en
ben jij dan
jouwzelf?

Of is het zelf
een weerkaatsend
en tegelijkertijd
absorberend membraan,
dansend op de richel
van evenwicht?

Zelfs het zelf
weet niet,
wat het eigenlijk is.

De herfst in mij

Buiten mij
is het zomer.
Tevergeefs
tracht ik
de slaap
te vatten.

De stilte is
te immens,
als een
warme wollen
deken.
Prikkend, verstikkend.

Binnen mij
voel ik de herfst.
Ik verlang
naar het gure,
het suizende
van de wind.

Ik draai mij
in de wurgende wol.
De herfst in mij
belooft plechtig,
ik kom.
Ik kom.

Drijfzand

Een leeg vel ligt
klaar om volgeschreven te worden
met boosheid,
woede,
frustratie,
machteloosheid.

Denk je net even lekker
in het leven te staan,
zak je genadeloos weg
in drijfzand.

De bodem comfortabel,
groen en zacht,
veranderd in zuigend,
drassig en bruin.

Mijn kompas was helder.
Mijn focus ontspannen sterk.
Eén gesprek,
stoot het kompas omver.
De focus verbrijzeld.

Niets is meer wat het lijkt
en tegelijkertijd
is alles wat het al was.

Ik laat me wegzakken in het moeras.
Ik weet,
verzet maakt het erger.
Mijn neus en mond lopen vol,
maar mijn ogen houd ik wijd open.
Op zoek naar mijn kompas.

Een wens, een ween

Ineens, het is er.
Een krijs, een kreun,
een zucht, een steun,
een wens, een ween.
Het is er.

Ik sleep mij voort,
zwoegend op een dun koord.
Een zucht, een steun.
Het is er.

Als lood op mijn maag.
Geen morgen, alleen vandaag.
Een krijs, een kreun.
Het is er.

Door vuur en door zand,
totaal verlamd.
Een wens, een ween.
Het is er.

Een krijs, een kreun,
een zucht, een steun,
een wens, een ween
Het was er.

Gegijzeld

Mijn hoofd maalt,
ratelt maar door.
Mijn mond snauwt
of schreeuwt verstomd
van ingehouden woede.

Mijn buik is weeïg.
Ik heb geen honger.
En toch, het zoet troost mij.
Maakt mij leger dan ooit.

Mijn hoofd voelt te zwaar,
mijn armen en benen te slap,
mijn schouders te gespannen.

En als ik dan bedenk
dat ik deze fase
nog wel honderd keer doorga in mijn leven,
soms over hetzelfde thema,
om na verlossing
weer door een ander thema
gegijzeld te worden,
dan word ik nog zwaarder,
moedeloos
en verlang ik
alleen nog maar naar rust
zoals een dorstige naar water
in de woestijn.

Het donkere uur van de nacht

Ken je dat?
Dat uur in de nacht,
zo tussen 4 en 6
waarop je wakker schrikt.

Dagvlagen schieten
als vergiftigde pijlen
je bewustzijn in.

Sommige vervliegen.
De zwartste blijven.
Boren zich met weerhaken
een weg naar het diepste
van je hart.

Als een poel des doods
verzamelen de demonen zich
en nestelen zich behaaglijk
in het donkerste uur van de nacht.

Glanzende idee

Volledig opgerekt,
uitgestrekt, lig ik
op een dun matje
in Savasana
glurend naar mijn yogadocente.

Een fitte vijftiger,
senang met zichzelf.
Over 10 jaar
zou ik zo wel
willen zijn.

Over 10 jaar……
mijmer ik.
Weer een stapje
dichter bij de dood.
Maar hé, wel wijzer.

Wat heeft het eigenlijk voor zin?!

Alles vergaat ooit.
Vroeger troostte ik mij
met feeën,
toen de hemel,
vervolgens reïncarnatie en karma.

Heel recent nog,
met het glanzende idee
over een groot web
van gouden verbindingen
die, als we maar
verlicht genoeg raken,
weer verwordt
tot een krachtige kern
van pure liefde.
Troostrijk toch?!

En dan nog,
ondanks de schoonheid
van dit idee
voel ik ten diepste,
ik verlies mijn ik.

Op dat moment
overspoelt mij de woede
en wil ik
met een glanzende honkbalknuppel
alle buddha’s,
pittenzakken en geurkaarsjes
kort en klein slaan.
Misschien dat ik
op dit moment
beter voor kickboksen kan kiezen.

Hij is terug

Hij is terug,
de Dementor.
Nadat ik in vol bewustzijn,
op afstand
met hem heb gedanst,
zocht hij me
en vond.
Hij besprong mij,
zoog zich vast.

Na de eerste penetratie,
ebde mijn gewaarwording
van hem
langzaam weg.
Nu verstevigd zijn greep.

Angst kruipt
als een zwarte adder
uit mijn ziel omhoog.
Mijn lichaam verstijfd.
Iedere spier is gespannen.
Mijn buik is weeïg.

Op het concert,
ben ik de afwezige.
Ik verstil mij in bed.
Ik verschoon in bad.

Het enige dat ik wens is
verblijven,
in de geborgenheid
van mijn gezin,
tot ik weet
waarom hij terug is.

Ik ben in rouw

Ik ben in rouw.
Rouw om verloren herinneringen.
Rouw om heldere herinneringen,
om wie ik dacht te zijn.
Rouw om verzamelingen van alles.

Het voelt niet zwart,
of scherp verscheurend.
Het is dof,
donkergrijs.
Als een zware wolk,
waar je langzaam in verdwijnt.

Ik geef over.
Ik geef mij over.
Het binnenste wordt buiten.
Ik weet,
je komt uit deze wolk,
maar aan welke kant?

Maalstroom

Een maalstroom van woorden
draaien rond en rond
en als deze woorden
als een draaikolk
op het diepste
en meest nauwe punt
zijn gekomen
ontsnappen ze
terug naar omhoog
om opnieuw te beginnen.

Ik verzet mijn gedachten
en strand
in het niets.
Ik voel de zandkorrels
tussen mijn vingers
verdwijnen in iets.
Ik staar naar de horizon,
het wiegen van de golven.
Mijn blik verruimd,
mijn hart verzacht.
Het is even goed.

Manisch

Ik ben manisch-
depressief.
Althans, zo zou mijn geestesritme
bestempeld kunnen worden.

Gelabeld.
Weggezet als afwijkend.

Mijn geestesritme
is een cyclus
van vier maanden
beginnend met een dal.

Gaandeweg opklimmend
tot een piek
om dan weer gestaag
af te dalen.

Tot in het dieptepunt,
weer een nieuwe cyclus begint.

Nabij

In het warme water
van dit bad
probeer ik mij
op te rollen
tot de kleinste versie
van mijn zijn.

Ik verlang terug,
naar de moederschoot.

Onder mij,
voor mij,
achter mij en
boven mij
ben ik.
Omringt door gedachten,
emoties en verwachtingen
die mij mijlenver
houden van
de nabijheid die
ik ooit was.

Het Pad

Op te grote voet
loop ik over een
te smal pad.

Links van mij
geel gebergte,
warm, diep reliëf,
hoge toppen.

Rechts van mij
een donkerzwart ravijn,
puntig koud,
peilloos diep.

Voor mij uit
kronkelt een pad
van donkergrijs
spiegelend glas.

Eerst was ik het gebergte
en was ik het ravijn,
nu voel ik het pad.

Psychotisch

Ik lig in bed.
Om mij heen
heeft het donker
de kleur van verkoold hout.

Gitzwarte leegte
vol geluiden.
Buiten de ramen,
waait de wind hoekig.

Een doffe dreun.
In huis, buitenshuis?
Ik verstijf
en veralert.

De geluiden worden intenser.
Ik concentreer me.
Ik hoor iedere trilling.
Ik ben iedere trilling.

Ze voeren mij mee
naar een andere plek
buiten de realiteit.
Ik vraag.

Als ik dit nu deel,
de verstikking van de angst
versterkt door de realiteits-loosheid,
zou ik dan psychotisch worden genoemd?

Schuld.

Schuld.
Een loodzwaar gevoel.
Behoefte aan verlossing.
Spreken verlicht,
zwijgen verzwaard.
Ondragelijk.

Vergankelijkheid

Alles is vergankelijk.
Om moedeloos van te worden.

Mijn haren worden grijs,
vallen uit.
Mijn huid wordt eerst slap
om daarna te verschrompelen.

Mijn geheugen begeeft het.
Verbindingen sterven af.
Cognitieve talenten verdwijnen.
Mijn brein vergaat stukje bij beetje.

Relaties gaan over,
of blijven bestaan,
maar zijn immer in beweging
naar mooi of minder mooi

Echt álles is vergankelijk.
Zelfs mijn moedeloosheid.