Gedichten Serie Geluids-gevoeligheid

Oorverdovend

Als alle omgevingsgeluiden verstommen,
stormt de stilte op je af.
Hij grijpt je bij de keel.
Schreeuwt oorverdovend
om zich te wreken
voor al die keren
dat je hem niet hoorde.

Gevangen binnen 4 muren,
vol van leegte,
verlang je naar ruis
om je te behoeden
voor de kale werkelijkheid.

Namasté

Ik open de deur
van mijn praktijkruimte.
Voor mij strekt zich
een lange gang.

Al lopend word ik gewaar.
Een suizend geluid.
Het zwelt aan, het zwelt op.
Ik veralert.

Ik hoor mijn Zelf
vragen
aan mijn Brein;
wat is dat voor geluid?

Het klinkt alsof iets
een gat in de aarde zuigt
en alles met zich mee trekt
wat op de aardkorst staat.

Of toch een vliegtuig?
Maar zo laag, ongebruikelijk…
‘nine-eleven’

Misschien een aanrijdende trein?
Van het station achter dit pand.
Ik mis het knerpende en snerpende…

Ik loop verder.
Waterkoker in mijn hand,
op weg naar water.

Ik ontdek
de centrifugerende wasmachine
verstopt in het wc hok.

Het brengt me plots,
met beide benen
terug in de realiteit.

Verwonderd, geamuseerd en ietwat beschaamd
realiseer ik mij dat deze 3 uiteenlopende gedachten,
in minder dan 20 stappen,
als beelden aan mijn brein ontspruiten.

Met deze woorden,
Schets ik nauwelijks een fractie
van de rijkdom van dat beeld.

Woordeloze beelden
omgezet
in beeldende woorden.

Vanuit de stilte van de slaap

Vanuit de stilte van de slaap,
ontwaak ik
in een zee van kindergeklater.

Via het gekletter van de douche,
en bruisende thee,
begeeft mijn ik zich.

Op een landweg,
ingeklemd
tussen oorverdovend snelweg geruis.

En kwinkslagen van vogelgekwetter,
naar de stilte
van de yoga zaal.

Onderbroken door het geboor
van werklieden,
verzamel ik geluiden.

Om via het getik op mijn toetsenbord
gevangen te worden
in dit doofstomme gedicht.