Kunnen we van Robots leren wat liefde is?

Visionairs

Als puber las ik op de middelbare school het indrukwekkende boek 1984 van George Orwell. Ook het boek Brave New World van Aldous Huxley maakte toen grote indruk op mij. Beide schrijvers probeerden in de toekomst te kijken en waren visionairs. Zij omschreven de toenemende greep van de overheid op de bevolking en de rol van digitale ontwikkelingen daarbij. Regelmatig hadden ze het bij het juiste eind, maar sommige voorspellingen hebben meer tijd nodig. Die liggen misschien nog op ons te wachten in de toekomst.

Ook na de puberteit is mijn fascinatie gebleven voor de rol van de digitale dimensie in de toekomst. Ik ben niet zo handig met het leven in de digitale dimensie. Mijn brein is niet helemaal geschikt voor het omgaan met de logica van de computer, maar misschien maak ik me er nu te makkelijk vanaf. Misschien heb ik me er gewoon te weinig in verdiept en te weinig doorzettingsvermogen getoond om het me goed eigen te maken.

Inbellen naar een andere dimensie

Wat ik wel zie is dat de digitale dimensie een exponentiele vlucht neemt. Ik was ongeveer 12 jaar oud toen mijn ouders een computer aanschaften. Het was er één met zo een enorm diep beeldscherm. Bij het inbellen door het modem, ontstond het bekende kraakgeluid, alsof je letterlijk inbelde naar een andere dimensie. 25 jaar later is de computer en het internet in welke vorm dan ook, niet meer weg te denken uit ons leven.

De groei van de digitale dimensie, roept bij mij allerlei vragen op. Mijn belangrijkste vraag is hoe de mens zich verhoudt tot de ontwikkelingen in de digitale dimensie? Wat voor rol gaan robots spelen in ons leven? En wat voor ontwikkeling maakt Artificial Intelligence (AI) door? Om heel eerlijk te zijn, speelt er ook angst mee. Blijven wij wel heer en meester, of zijn we dat nooit geweest? Behouden we onze privacy? In welke maten zijn we nog vrij om te denken en zijn we dat überhaupt ooit geweest? Heb ik genoeg vaardigheden om me te redden tijdens het leven in de digitale dimensie?

Robot Love, gemaakt door een van mijn eerste werkgevers

Toen ik las over de Expo Robot Love in de Campina Fabriek, was mijn aandacht dan ook direct getrokken. De expo is een initiatief van Stichting Niet Normaal. Deze stichting is opgericht door Ine Gevers, een van mijn eerste werkgevers. Ik begeleide als beginnende student orthopedagogiek haar jongste zoon. Tijdens het sollicitatiegesprek werd je aangenomen op basis van de blik in je ogen. Daaruit kon Ine afleiden of het zou gaan klikken met haar zoon. Toen begreep ik dat niet precies, hoewel ik voelde dat er een waarheid in lag. Nu begrijp ik pas de volledige lading van dat aanname beleid.

Ine heeft haar levenswerk gemaakt van het onder de aandacht brengen van het thema Neurodiversiteit. Dat doet zij onder andere door middel van kunst. Zij is een activist voor het vergroten van de tolerantie en het op waarden schatten van neurodiversiteit. Een website die recht doet aan neurodiversiteit met het oog op autisme, schizofrenie en ontwikkelingsachterstanden is www.inegevers.net/nonsymbolic: The website aims at enlarging the discourse on diversity and pluralism with the notion of neurodiversity. Focus is on the cultures of autism, schizophrenia and developmental disabilities. Approaching these cultures from a humanities oriented and artistic perspective rather than reproducing the medical model, still dominating current representations of people who are differently brained, this website contributes to the empowerment of many.

Tenenkrommend en angstaanjagend