Afscheid van een maatje
Ok, ik had me voorgenomen om direct bij de start van mijn werkmoment te gaan beginnen met het schrijven van een blog. Het staat al maanden op mijn to do list om blogs te schrijven. Ideeën te over, maar de rust nemen om het uit te werken, ho maar. Ik observeer mezelf en merk dat ik me constant laat afleiden. Ik ben nu een half uur aan het werk. Ik heb mijn mail gecheckt, mijn LinkedIN bekeken, voor de 2e keer koffie gemaakt en nu begin ik aan een koekje terwijl mijn voornemen was om vandaag suikerarm te eten…..En ineens besef ik me: uitstelgedrag. Ik stel het starten aan deze blog gewoon uit met klassiek uitstelgedrag. En waarom eigenlijk? Waar ben ik bang voor?
Ik wil graag schrijven over een veelheid aan onderwerpen. Ik verdiep me op dit moment onder andere in Spiral Dynamics, Artificial Intelligence en Robots, de ontwikkelingspsychologische modellen van enkele grote namen uit de geschiedenis en de kwantum theorie. Ik ben zoals gewoonlijk in 3 verschillende boeken bezig. De ideeën buitelen over elkaar heen. De verbanden die ik leg geven me een enorme energie boost, maar roepen evenzoveel vragen op.
De inzichten die ik krijg, roepen krachtige emoties op. Ik kan me intens blij voelen als ik een klein of juist dieper inzicht heb gekregen en er weer een vraag beantwoord is. Maar ik voel ook verdriet. Ik moet oude, vertrouwde modellen en zienswijze loslaten zodat er nieuw inzicht rijpt. Het voelt als afscheid nemen van een trouw maatje, dat me jaren op de achtergrond gezelschap heeft gehouden.
Een paradigma shift
Ook roepen sommige inzichten angst op. Vooral als het aanvoelt als een paradigma shift. Een inzicht wat zo alles bepalend is, dat het lijkt alsof je met een andere lens naar de werkelijkheid kijkt. Ik heb een voorliefde voor het denken in modellen. Modellen die een poging doen om de werkelijkheid te vangen, in al zijn complexiteit. Modellen die mijn denken richten en waarin ik mijn eigen observaties weerspiegelt zie. De laatste paar jaren ontdek ik meer van die modellen en het lijkt alsof ze een steeds grotere reikwijdte hebben: van de ontwikkeling binnen personen met autisme, naar de ontwikkeling binnen de persoonlijkheid van ieder mens tot de ontwikkeling van de mensheid door de eeuwen heen. Ik vind het heerlijk, ik heb het gevoel dat ik zweef.
Ik wil graag mijn kennis en inzichten met jullie delen. Ik begrijp niet goed waarom, maar misschien omdat ik het gevoel heb dat het moet. Of misschien is het wel een verlangen, een verlangen tot zelfexpressie en om daarin de verbinding met anderen aan te gaan. Wie weet waar het me toe leidt. Ik laat me graag verrassen!
Een goed voornemen
Dus in deze blog wil ik geheel tot mijn eigen verbazing, een voornemen met jullie delen. Het komende jaar wil ik bloggen over de thema’s waar ik nu mee bezig ben, gericht op autisme, hoogbegaafdheid, kunst en het bewustzijn. Ik ga gewoon met de billen bloot, zo voelt dat voor mij. Je mag van mij verwachten dat ik blog over onderwerpen zoals:
- De Digitale Dimensie en Autisme
- Neurotypisch, Neuroatypisch (o.a. autisme en hoogbegaafdheid?) en Diagnoses
- Hoogbegaafdheid en Dabrowski
- Een nieuwe generatie kinderen en het huidige onderwijssysteem
- Spiritualiteit en de kwantum theorie
Dit zijn enorme rijke onderwerpen waar je jaren over kunt bloggen, maar mijn voornemen is om deze onderwerpen minimaal één keer komend jaar besproken te hebben.
Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me ook af voor wie ik dit schrijf. Wie zal dit lezen? Zijn er wel mensen die dit interessant vinden? Vinden ze me niet hoogdravend of een tikkeltje gestoord? Ik zou bloggen over hoogbegaafdheid, autisme en het bewustzijn. Past het daar wel voldoende bij? En ping….daar gaat mijn telefoon. Mijn ogen worden alweer naar het kleine schermpje links van mijn grote scherm getrokken. Even op de app reageren…..Soms is afleiding heerlijk om even je angsten te kunnen negeren.