Ik voel me onrustig
Ik ben aan het werk in mijn kantoor en ik voel me onrustig. Ik begrijp niet waarom. Ik maak een ommetje en besluit dan even op mijn zitzak te gaan liggen. Mijn gedachten dwalen af naar thuis….
Mijn schoonouders passen op. Onze 4 kinderen hebben vakantie. Mijn schoonouders gaan zo met ze zwemmen in de rivier de Lek. Ik had al gedacht dat ze dat zouden willen en ik had al bedacht dat ik dat liever niet had. Twee mensen van tegen de 70 jaar, zwemmen met 4 levenslustige, ondernemende en niet-angstige kinderen in de leeftijd van 1 tot 9 jaar. Twee kunnen er niet zwemmen…..het lijkt me een hele klus.
Ik zie, ik zie, ik voel, ik vrees……
Mijn levendig fantasie en verbeelding nemen het over van mijn gedachten, tezamen met mijn vermogen om intens te voelen. Ik zie voor me dat mijn schoonouders moe worden van de warmte en door drukte en in slaap dommelen. Ik zie dat onze kleine meid van 1,5 jaar op onderzoek uit gaat, het water in, te diep, zonder bandjes en dat ze in de diepte verdwijnt. Ik zie dat onze zoon van net 5 jaar gaat struinen over het strand. Als ze doorhebben dat hij weg is, kan niemand hem meer vinden. Hij verdrinkt. Ik zie voor me hoe ik reageer op zijn dood, hoe het onmogelijk is om nog deel te nemen aan het leven, hoe de uitvaartdienst eruit ziet, wat zijn klasgenootjes doen ter afscheid en hoe geliefden om ons heen zullen reageren. Ik zie wat zijn dood met zijn zussen doet, met mijn man en met mijn schoonouders. Ik zie, ik zie, ik voel, ik vrees…..
Ik verfoei mezelf al liggend op de zitzak. Waarom ben ik nu niet stelliger geweest? Om de simpele reden dat zowel mijn schoonouders als onze kinderen enorm zullen genieten en alles hoogstwaarschijnlijk goed zal gaan. Maar hier lig ik dan. Mijn hartslag en bloeddruk zijn verhoogd. Ik voel me angstig en onrustig. Mijn spieren zijn gespannen. Ik ben in stress. Ik probeer mezelf tot rust te brengen. Spreek mijzelf toe dat het zo een vaart echt niet zal lopen. Het helpt niet….
Een wonderlijk lichtspel
Ik staar voor me uit. Ik zie eigenlijk niets en ik word volledig in beslag genomen door mijn mentale beelden. Dan valt mijn oog op een zonnestraal die op één blad van mijn plant valt. Dat ziet er mooi uit! Ik zie hoe de zon tussen de lamellen doorschijnt en hoe de wuivende bladeren de stralen wonderlijk verstoren. Ik zie hoe dit lichtspel de indruk van water wekt, op het blauw van mijn vloerbedekking. De bewegingen zijn rustig, speels, nooit hetzelfde. De kleuren zacht en soms feller. Alles rondom het licht is in beweging en alles daaromheen is bewegingsloos.
Ik staar even naar dit schouwspel en ineens merk ik: ik ben ontspannen. Ik voel mezelf in een lichte trance. De mentale beelden heb ik losgelaten, mijn bloeddruk en hartslag zijn gezakt en ik voel een diepe ontspanning. Ik denk aan al die kinderen met autisme die ik naar de blaadjes van de bomen heb zien staren. Zo vaak heb ik mij daarover verwonderd en me afgevraagd waarom ze dat deden. Vooral bij jonge, niet verbale kinderen, zie je het vaak. Was het de werking van het licht waar ze over na dachten? Werkt het angst bezwerend?
De diepte van de angst
Door mijn eigen ervaring van dit moment heb ik in ieder geval gedeeltelijk een antwoord gevonden op deze vragen: het staren naar het lichtspel werkt diepgaand ontspannend. Ik weet dat de angst bij deze kinderen vaak sterk aanwezig is, maar ik voelde dat nooit zo. Ik vond het moeilijk om me de diepte en intensiteit van hun angst voor te stellen. Nu heb ik in dit moment gemerkt wat sterke angst doet met je lichaam en hoe het staren naar het licht dat verzacht.
Hyperfocus en gefragmenteerd zien
Ik probeer een opname te maken van wat ik zie liggend vanaf mijn zitzak. Ik zie het effect op de afbeelding als ik de hyperfocus van de camera aanzet. Scherp op één punt, en de rest van de wereld vervaagd in lijnen en schaduwen. Dit zal wellicht benaderen wat mensen met autisme zien die het talent van visuele hyperfocus of gefragmenteerd kijken bezitten. Kijk maar naar het originele werk van kunstenaars met autisme, zoals Natascha Deijmann of Niam Jain. Zij proberen weer te geven wat zij zien en hun innerlijke wereld te communiceren door middel van beeld.
Met de video opname die ik maak van dit lichtspel, probeer ik het gefragmenteerde zien en de visuele hyperfocus na te bootsen door in te zoomen. En het hypnotiserende effect wordt wat mij betreft alleen maar groter. Aan het eind van de video zoom ik uit om het contrast weer te geven wat mensen zonder fragmentatie of hyperfocus zien.
Ik vind het moeilijk om me voor te stellen hoe mensen met autisme de wereld visueel waarnemen, maar deze ervaring heeft me weer een stapje dichterbij gebracht. Ik blijf zoeken! Mocht je nog een verhelderende toevoeging hebben, ik lees het graag!
Wil je graag blogs en nieuwsbrieven ontvangen met quotes van de maand, inspirerende verhalen en informatie, schrijf je dan in via deze link.
Je kunt ook eens kijken op: