Mijn ochtend start met 1000 handelingen....
Donderdagochtend vroeg, op weg naar mijn moeder. Met de bakfiets.
De 3 oudsten heb ik na veel gehaast en voor mijn gevoel met wel 1000 handelingen, netjes op tijd bij school gekregen.
Nog even met Bink mee de klas in, dat mag nog net voor hij naar groep 2 gaat. Hij heeft het niet meer nodig, maar ik vind het nog zo leuk om te doen. Helemaal trots en hardop lachend achtervolgt hij met z’n vriendinnetjes z’n kleine zusje door de klas. Doortje, onze dreumes van bijna 1,5 jaar, trekt zich er niets van aan. Ze probeert alle stoeltjes uit en probeert ondertussen onbedoeld het planbord van de juffrouw anders in te delen. Nog een kus en weg gaan weer weg.
Ik rijd een straat in waar ik als kind vaak heb gefietst. Pittig trappen hoor. Ik trap de bakfiets vooruit. En Doortje. Een verzorgingstas. Een tas met boodschappen voor mijn kantoor en dan nog twee werktassen met 3 digitale middelen ( laptops en tablet).
Een bijzondere pakketjesbezorger
Verderop zie ik een bestelbus staan. Zo een die wordt gebruikt voor het bezorgen van pakketjes. Je ziet ze steeds meer, nu onze wensen vooral via de digitale snelweg worden besteld. En man van rond de 50 jaar stapt uit. Hij draagt het bekende postNL uniform. Hij loopt op z’n gemak naar de deur. Dat valt me op. De meeste pakketbezorgers zie je met flinke passen en de nodige haast naar een deur snellen. Niet verwonderlijk als je per pakket betaald wordt.
Ik vraag me ongemerkt af waarom hij op zijn gemak loopt. Kan hij niet sneller? Of wil hij niet sneller. Heeft hij als een kleine daad van verzet ervoor gekozen om zich niet te laten leiden door geld, maar door ontspanning? Dat zou een waardevolle keuze zijn. Tegelijkertijd merk ik op, dat dat een waardeoordeel van mij is.
Hij loopt terug naar zijn auto. Ik werp al fietsend een blik door zijn vooruit. Dan zie ik haar……. Een vrouw, op de bijrijdersstoel. Wat een verstilde uitdrukking heeft ze. Ik kijk nog eens goed. He, geen vrouw, maar een pop! Een heel charmant uitgevoerde etalage pop misschien. Ze heeft blond haar, een zachte uitdrukking. Hij heeft haar het uniform van postNL aangetrokken. Haar gezicht is naar de kant van de bestuurder gedraaid, zodat ze naar de man kijkt als hij rijdt.
Eenzaamheid, autisme of toch creatieve expressie?
Het eerste wat in me opkomt is; tsjonge, kinderachtig. Ook wel een beetje vreemd hoor. Maar misschien hebben zijn collega’s dit gedaan, omdat hij 50 is geworden. Ik zag alleen geen slingers….
Een split second later; misschien is die man wel eenzaam?! Hij heeft een etalage pop naast zich neer gezet, zodat hij niet alleen is. Ik voel me gelijk wat zwaar en vraag me af, waar moet het heen met de maatschappij?
Ik trap een paar keer de wielen rond. Dan komt er ineens een andere gedachte. Misschien is dit wel creatieve expressie, in wat voor vorm dan ook? Als een statement of als een verlangen, in ieder geval uiting gevend aan iets wat zich in je bewustzijn bevindt. En dat is in de kern wat creatieve expressie is; uiting geven aan iets dat in je leeft, in een vorm die jij passend vindt. Ik moet denken aan de theorie van de positieve desintegratie van Dabrowski. Misschien is deze mens wel creatief begaafd? Creatieve begaafdheid kan op zichzelf staan, maar kan ook kenmerkend zijn voor hoogbegaafdheid of hoogsensitiviteit.
Dan denk ik terug aan een documentaire die ik heb gezien, over mensen die zich sterk verbonden voelen met poppen. Er werden 3 mannen gefilmd die hun leven deelden met poppen. Geen kleine poppen, maar vergelijkbaar met een volwassen vrouw. Ik herkende hierin de asynchroniteit van autisme. Asynchroniteit is een even ongrijpbaar, maar tegelijkertijd alles bepalend kenmerk van mensen met autisme. Bij volwassenen met autisme lijkt die asynchroniteit nog uitvergroot. Cognitief ben je in staat deel te nemen aan de maatschappij op volwassen niveau. Sociaal emotioneel gezien en op het gebied van hechting, kan je ontwikkeling sterk vertraagd zijn, waardoor de gehechtheid aan een voorwerp heel reëel is. Vergelijk het met de lievelingsknuffel van jonge kinderen. Met die knuffel bij zich, is de wereld minder intimiderend. De pop bleek voor deze mannen hetzelfde gevoel op te roepen en het gevoel van eenzaamheid te verdrijven.
Ondoorgrondelijke Schoonheid
Terwijl ik deze blog schrijf, zie ik welke ontwikkeling ik als mens heb doorlopen. In de puberteit kwam ik niet verder dan een normatief oordeel: Vreemd hoor of grap van zijn collega´s.
Tussen mijn 20e en 30e levensjaar, zou ik zijn blijven steken op het verdriet van de eenzaamheid van deze man.
Nu tussen mijn 30e en 40e duid ik het als de asynchrone ontwikkeling passend bij autisme of als creatieve expressie en mogelijk zelfs hoogbegaafdheid of hoogsensitiviteit. Ouder worden vind ik niet altijd leuk, maar ik voel me intens dankbaar voor de inzichten die ik heb mogen opdoen, waardoor ik steeds meer recht kan doen aan de complexiteit van de mens in al zijn schoonheid. Goh, wat zal het decennium tussen mijn 40e en 50e brengen?!
Wat betreft deze pakketbezorger en de lieftallige pop die naast hem op de bijrijdersstoel zit, misschien is er wel sprake van een mix van eenzaamheid, autisme en creatieve expressie. Is het noodzakelijk dat we precies weten waarom de pop naast hem zit, of kunnen we het er gewoon laten zijn, als teken van de ondoorgrondelijke schoonheid van de mens? Ik heb gemerkt dat als je je ergens over verwonderd, je er het beste naar kunt vragen. Gewoon oprecht, van mens tot mens.
Wil je meer blogs of casusbeschrijvingen lezen, inspirerende quotes, filmpjes zien of praktische adviezen ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief via deze link.
