Ik heb het gevoel dat ik moét schrijven
Ok, ik moet schrijven. Heb ik daar zin in? Nee. Ik had wel zin in een romantische komedie ofzo, gewoon even lekker ontspannen. Maar ja, ik heb dus het gevoel dat ik moet schrijven en na het lezen van een prachtig blog over een begaafde vrouw, vind ik dat ik daar maar gewoon gehoor aan moet geven.
De blog riep op tot het volgen van datgene waarvan je voelt dat je op aarde bent gekomen. Wat is jouw taak in het leven? Omarm die, neem de risico’s en spring vol vertrouwen in het diepen. Met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid, schrijf ik nu. En ik heb nog geen idee waarover, ik ben maar gewoon begonnen. Er ligt vast een openbaring te wachten, maar wat voor een? Waar heeft het mee te maken?
5 Minuten aan gedachtes
….Met mijn enorm volle hoofd, misschien? In de 5 minuten dat ik naar de wc ben geweest, thee heb gezet en deze laptop klaar heb gezet, heb ik al zoveel gedachten gehad. Over dat ik moet schrijven, die komedie die ik wilde zien, of ik ga schrijven over de verschillende typen breinen, dat dat nog een opdracht is die ligt te wachten, maar waar de tijd nog niet rijp voor is. En waarom is die tijd eigenlijk nog niet rijp? Wie bepaald dat, en hoe kan hij dan wel rijpen?
Moet ik misschien schrijven voor de moeder van een vriend van ons. Ongeneeslijk ziek door een hersentumor. Ik heb het gevoel dat ik daar langs moet gaan, een zegen brengen. Maar waarom ik, kan ik dat wel, hoe zegen ik eigenlijk? Ik wil haar liefde laten voelen, maar hoe? Is dat niet vreemd. Ja natuurlijk wel, moet ik het dan toch doen? …..Nou zo gaat dat dus in mijn hoofd, en dit is nog maar een fractie aan gedachten die ik die 5 minuten heb gehad.
...De tranen...
Ik heb wel iets te doen op het grensgebied tussen leven en dood, denk ik. Of misschien is het op het grensgebied van bewustzijn en onderbewustzijn.
En nu voel ik de tranen komen, het is er….. Dit is waar het om gaat. Ik heb iets te doen op het raakvlak van bewustzijn en onderbewustzijn, leven en dood, weten en nog niet weten. En eigenlijk is dit allemaal hetzelfde. Je maakt iets wat onbewust al geweten wordt bewust, door het te benoemen, te verwoorden, te laten voelen, te ervaren. Ik zie dat terugkomen in alle gebieden van mijn werk.
Na een aantal weken
Nu, na een aantal weken, lees ik bovenstaande tekst weer eens door en deel ik graag mijn overwegingen met je:
Na bovenstaande alinea’s te hebben geschreven, begon ik te schrijven over de bijzondere ontmoeting met een kleine jongen van 2 jaar. Deze ontmoeting heb ik weergegeven in een blog. En die blog heeft weer veel reacties opgeroepen. Ik had na de ontmoeting niet bedacht er een blog over te schrijven. Door het intuïtieve gevoel te volgen dat ik moest gaan schrijven, is mij nu helder geworden dat ik met het beschrijven van een bijzondere ontmoeting, ook kan bijdragen aan het inzicht van anderen en indirect iets kan doen voor kinderen met autisme of hoogbegaafdheid. Het heeft mij veel richting gegeven voor toekomstige blogs. Wonderlijk toch?
Mijn angst
Ik lees de titel van dit stukje: werken op de rand van het bewuste en onderbewuste. Het woord rand valt mij op. Rand impliceert een afgrond, een diepte, waar je in kunt vallen. Het roept een gevoel van angst op. En dat is eigenlijk ook wel, zoals het voor mij is. Als je je taak in het leven voelt, dan voel je ook veel angst en twijfel. Kan ik dat wel? Wat wordt er eigenlijk van mij verwacht? Wat vinden anderen er van? Met het plaatsen van deze blog, heb ik weer een stapje gezet in het verwoorden en dus onder de aandacht brengen van mijn taak. Ik begrijp dat ik die levenstaak op vele verschillende manieren en bij uiteenlopende ontmoetingen zal inzetten.
En hoe dan?
Door even te verblijven in dit moment, in de tijd.
Als in een grote bel, waarin ik kan zweven, terwijl de bel drijft op de stroom van het leven.
En als je die prachtige blog voor de begaafde vrouw wil lezen, dan verwijs ik je naar Lotte van Lith, www.alotofcomplexity.nl