Mama, dit is niet mijn weg 

Een belangrijke boodschap van een jongetje van 2 jaar die nog niet kon spreken, aan zijn ouders

Ik was bij een kleine jongen van 2 jaar oud. Hij spreekt niet en kan zijn omgeving fysiek nauwelijks duidelijk maken wat hij wil. Zijn ouders zijn beide ingenieur. Ze houden erg veel van hem. Beide ouders zijn betrokken en werken hard aan zijn ontwikkeling, ieder op hun eigen wijze. Beide ouders hebben al een aantal cursussen gevolgd, zodat ze zich zo goed mogelijk uitrusten om zijn ontwikkeling te stimuleren. Ik voelde me verwonderd over de hoeveelheid en variatie aan cursussen die zij tot nu toe gevolgd hadden.

Ik speelde met hem....wat een heldere blik!

Zodra ik binnenkwam vertelde zijn moeder dat hij niet in zijn normale doen was. Normaal was hij energiek en heel bewegelijk. Nu hing hij vooral op een stoel, op de bank of op schoot bij zijn vader. Ik registreerde haar zorgen, maar het voelde nog vaag en onvoldoende helder. Ik wilde graag eerst contact met de kleine jongen, met hem spelen. Het contact vanuit hem was heel klein, alleen voor de geoefende kijker of iemand die hem goed kent. Ik vond het weinig, werd wat onzeker, maar besloot gewoon in contact te blijven met mijn liefde voor hem. Strelen en diepe druk vond hij fijn. Zingen en neuriën ook. Een aantal keer keek hij me aan. Het waren korte momenten, maar wat een heldere blik had hij!

Na even gespeeld te hebben, ging hij op het aankleedkussen liggen op de grond aan de andere kant van de woonkamer. Ik zat nog op de grond. Vader kwam bij mij zitten. We praten over het natuurkundig en technisch talent van zijn zoontje. Het onderzoeken van de wieltjes, draaiende delen en mechanica. Gewoon draaiende beelden, daar had hij niets mee. Een tol was niet interessant. Moeder vertelde over zijn grote interesse voor letters en cijfers. Vader vertelde over experimenten om via zijn lichaam afstand en ruimte te meten en daarmee allerlei grenzen op te zoeken. Een deel had ik geobserveerd: zijn voorliefde voor mechanica en bewegende delen, maar ook zijn interesse in de werking van het licht. Samen vulden ze mijn observaties aan en bevestigden deze, met hun onuitputtelijke kennis van hun zoon. Vader ging naar zijn zoon en knuffelde hem.

De kleine jongen was ineens veranderd.....moe en lusteloos

Op de vrijdag voor mijn komst, was er een expert langs geweest. Sinds die avond was het gedrag van de kleine jongen omgeslagen. Hij was moe, hij leek wel ziek. Hij was lusteloos. Als hij iets nodig had, ging hij naar zijn vader en niet naar zijn moeder. Dat waren zijn ouders niet gewend, het was altijd andersom. Moeder maakte zich er zorgen om. Soms keek hij ook zo naar haar…..het leek alsof hij boos was. Zou ze iets verkeerds gedaan hebben? Maar wat dan? Ze had al uitvoerig haar excuses aangeboden, ook al wist ze niet waarvoor. Het hielp niet. Ze had gewoon het gevoel dat hij haar iets kwalijk nam.

En met die expert vrijdag, vroeg ik, hoe was dat gegaan? Ze hadden leuk gespeeld, maar de kleine jongen maakte veel fouten in de gebaren die hij aangeleerd had gekregen. Bijvoorbeeld bij het gebaar voor filmpje. Als zijn ouders dan niet direct reageerden, dan ging hij enkele andere gebaren laten zien die hij had geleerd. Hij ging dus raden. Zijn moeder was gecoacht door de expert. Ze hadden veel oefenmomenten gecreëerd rondom het gebaar voor filmpje. Als hij het goed gebaarde, vroeg ze hem het nogmaals te oefenen. Veel herhaling zorgt ervoor dat het beklijft. Misschien was dat toch teveel geweest, dacht ze. Tussendoor had moeder veel gespeeld met haar zoontje. Het was mooi contact en ze hadden samen echt plezier, vertelde ze. En toch, aan het einde van die dag was hij zo veranderd. Hij had hard gehuild en was een tijd overstuur geweest toen de expert weg was. De dag daarna was hij lusteloos in plaats van bewegelijk. Hij ging naar vader in plaats van naar moeder, als hij iets nodig had.

Een pijnlijke boodschap.....

Ik stelde haar vragen, om te kijken of ik haar zo de antwoorden kon laten vinden die nog in haar onderbewuste lagen. Ik sloot een aantal andere hypothesen uit, die mogelijk de reden waren voor zijn verdriet op die vrijdagavond en voor zijn gedrag de afgelopen dagen. Ik had de boodschap van de jongen al gevoeld. Ik was er niet compleet zeker van, maar dacht wel te weten waarom hij lusteloos was. En die boodschap was pijnlijk confronterend. Ik aarzelde, omdat ik deze liefdevolle ouders graag de pijn van de boodschap wilde besparen. Het onbewuste je bewustzijn in laten sijpelen, kan scheurend, stekelig en scherp voelen. Ik voelde me verplicht naar deze kleine jongen, om dit toch te zeggen. Zijn moeder had mij al 3 keer uitgenodigd om de boodschap te brengen. Dankzij hen, vond ik de moed.

Ik vroeg zijn ouders kritisch te luisteren. Wat ik ging vertellen was gebaseerd op mijn intuïtie en de korte kennismaking tot nu toe, dus dat kon fout zijn. Ik vertelde hen ook dat mijn boodschap pijnlijk kon zijn. Ze luisterden geconcentreerd.

Ik vertelde hen dat ik het gevoel had dat de kleine jongen zich machteloos voelde, verdrietig en neerslachtig. Hij was onmachtig om datgene te doen wat zijn ouders graag wilden. Het was niet zijn weg, ook al deed hij nog zo zijn best. Hij voelde de liefde van zijn moeder en daaronder ook het verdriet, haar zorgen om hem , om zijn toekomst, zijn gebrek aan communicatie en contact. Hij deed zo zijn best om datgene te leren wat ze hem aanbood, bijvoorbeeld de gebaren, maar hij voelde zich mislukken. Hij voelde dat hij het niet goed genoeg deed. Het maakte hem moedeloos en machteloos.

Iedere expert die je uitnodigt, zegt hem eigenlijk: je voldoet niet, je bent niet goed genoeg

Moeder vertelde dat haar schoonvader vanmorgen ook al zoiets had gezegd: Trek niet teveel aan hem. Hij heeft zijn eigen weg. Hij komt er wel. Ik voelde me dankbaar voor deze betrokken, liefdevolle opa. Er was een diepe connectie tussen deze opa en zijn kleinzoon. Zijn boodschap had de weg bereid voor mijn boodschap. Maakte deze minder nieuw en minder pijnlijk.

Ik vertelde verder: iedere expert die je uitnodigt, zegt hem eigenlijk: je voldoet niet, je bent niet goed genoeg. Het is wijs om mensen om raad te vragen, maar volg ook je eigen gevoel als ouder. Kies een coach die niet volgens een bepaald stramien denkt, maar jou helpt om een authentieke beslissing te maken, als expert van je eigen kind. Zijn moeder was krachtig en durfde, los van alle experts, op haar eigen gevoel te vertrouwen.

Little scientist

Zijn ouders wilden ook graag weten of ik iets kon zeggen over de toekomst voor hun kleine jongen. Ik vertelde verder. Misschien gaat hij pas praten als hij 6 is, maar kijk eens naar hoe hij in het leven staat, met zijn enorm heldere blik. Hij is een kleine onderzoeker, een wetenschapper, een natuurkundige pur sang. Daar wil hij in leren, in ontdekken, zijn brein in uitgedaagd zien en zijn lichaam leren kennen. Natuurlijk is het belangrijk om zwakkere kanten ook te stimuleren, maar besef je dat als je hem vraagt energie te steken in taal en sociaal, dat hij die energie niet kan steken in de wetenschappelijke kant. Zoek naar een gulden midden. Hij gaat er wel komen, hij doet het alleen niet linksom, maar rechtsom.

Zijn ouders hadden dat al in hem herkent toen hij baby was. Ze hadden hem van kleins af aan al de bijnaam gegeven: little scientist. Zijn ouders wisten al heel vroeg waar zijn talenten lagen, maar als je merkt dat de andere kant zich onvoldoende ontwikkelt (sociaal en taal), dan ga je je toch zorgen maken.

Hoe liet de kleine jongen zien dat dit de juiste boodschap was?

Vaak kom ik ergens en dan is er een boodschap die ik mag overbrengen. Het enige wat ik hoef te doen als ik ergens kom, is mijn hart open houden, met mijn intuïtie de signalen herkennen en daarmee proberen het juiste te doen. Als ik de boodschap van het kind ga verwoorden, dan hou ik altijd over afstand een lijntje met het kind, om te zien hoe het kind reageert. Dat vertelt mij of ik de juiste boodschap breng en of het kind zich gehoord voelt.

En wat deed deze kleine jongen tijdens dit gesprek? Zodra ik aan zijn moeilijke boodschap begon, draaide hij zijn hoofd naar mij toe. Bijna onafgebroken heeft hij me aangekeken. Hij luisterde, misschien niet op taalniveau, maar ontving de boodschap wel op gevoelsniveau. Ik voelde hem ontspannen, daar op het aankleedkussen. Als ik naar hem keek, zag ik hem naar mij kijken. Ik sprak de woorden. Ik sprak zíjn woorden. Terwijl ik zijn woorden tegen zijn ouders sprak, keken de kleine jongen en ik elkaar aan. Voor hem was dit goed zo.

Hoe ging het verder met deze kleine jongen?

Hoe ging het die dag verder, met de kleine jongen? Na dit bezoek gingen zijn begeleiders en ik naar het kinderdagverblijf. Hij liep daar vaak in zijn eentje over het gras, tijdens buitenspelen. Zijn lieve begeleiders zette een prachtig speelmoment voor hem op, waarin hij de zwaartekracht en beweging kon ervaren, maar in contact met andere kinderen. Hij had nog niet eerder enkele minuten naast een ander kind met hetzelfde materiaal gespeeld, maar door dit spel lukte dat heel natuurlijk. Later op de ochtend bood de begeleider een spel aan op basis van matchen. Hij speelde wel 5 minuten met het materiaal, zoals het bedoeld is en ook nog volledig zelfstandig. Ook dat was nieuw. Tijdens de lunch heeft hij voor het eerst gebrabbeld en gelachen tegen een ander kindje van zijn groep. Dat waren voor hem 3 grote stappen, die hij die ochtend liet zien.

Zijn ouders merkte de dagen daarna dat hij lichamelijk niet fit was. Tijdens mijn bezoek heeft hij dus iets onder de leden gehad. Dat heeft ook bijgedragen aan zijn plotselinge lusteloosheid de dagen voor mijn bezoek. Het heeft mij aan het twijfelen gebracht, heb ik het wel zuiver gezien? Toen dacht ik weer aan het intense oogcontact van de jongen tijdens mijn boodschap. Ik merkte dat deze boodschap een opluchting was voor hem. Het haalde de zwaarte er vanaf waardoor er ruimte ontstond voor deze vaardigheden, die al langer lagen te rijpen in zijn brein, dankzij de liefdevolle inzet van zijn ouders en begeleiders. Daarom heb ik besloten op zijn signalen te vertrouwen en deze blog te publiceren.